Απόφαση 931 / 2015 (Β2, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ)
Αριθμός 931/2015
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Β2 Πολιτικό Τμήμα
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους δικαστές: Χριστόφορο Κοσμίδη, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη (κωλυομένου του Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Γεωργίου Γιαννούλη), Απόστολο Παπαγεωργίου, Παναγιώτη Κατσιρούμπα, Σοφία Καρυστηναίου και Δήμητρα Κοκοτίνη, Αρεοπαγίτες.
ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, την 12η Μαΐου 2015, με την παρουσία και της γραμματέως Σπυριδούλας Τζαβίδη, για να δικάσει την υπόθεση, μεταξύ:
ΤΟΥ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΟΝΤΟΣ: ΝΠΔΔ με την επωνυμία ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ "Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ", όπως εκπροσωπείται νόμιμα, που εδρεύει στα Χανιά, στο οποίο εντάχθηκε το ήδη καταργηθέν ΝΠΔΔ με την επωνυμία "Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων Χανίων", σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ.2 του ν. 4052/2012, που εδρεύει στα Χανιά Κρήτης και παραστάθηκε δια δηλώσεως (ΚΠολΔ 242 παρ.2) του πληρεξουσίου δικηγόρου Ιωάννη Κουκλάκη, ο οποίος δεν κατέθεσε προτάσεις.
ΤΩΝ ΑΝΑΙΡΕΣΙΒΛΗΤΩΝ: 1) Π. Π., έως και 37) Ε. Γ., απάντων κατοίκων ..., που παραστάθηκαν δια δηλώσεως (ΚΠολΔ 242 παρ.2) της πληρεξουσίας δικηγόρου Ευαγγελίας Κεζέμπογλου, η οποία δεν κατέθεσε προτάσεις.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 18-6-2005 αγωγή των ήδη αναιρεσίβλητων, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Χανίων. Επί της αγωγής εκδόθηκε η 126/2008 απόφαση του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου και, κατόπιν ασκήσεως εφέσεως, η 71/2011 απόφαση του Εφετείου Κρήτης. Την αναίρεση της τελευταίας ζητεί το αναιρεσείον με την από 29-9-2011 αίτησή του.
Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν, όπως σημειώνεται πιο πάνω.
Ο εισηγητής Αρεοπαγίτης, Χριστόφορος Κοσμίδης, ανέγνωσε την από 30-4-2015 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της αίτησης για αναίρεση της προσβαλλόμενης απόφασης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
1. Επειδή, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ.3 του ν. 201/1975, "Από 1ης Ιανουαρίου 1976 εις το απασχολούμενον προσωπικόν των νοσηλευτικών ιδρυμάτων του ν.δ. 2592/53 επί οκτάωρον ημερησίως καταβάλλεται αμοιβή διά μίαν ώραν ημερησίως υπολογιζομένη κατά τας διατάξεις του εδαφίου (γ) της παρ.3 του άρθρου 5 του ν.δ. 4548/66 και από 1-1-1977 αμοιβή διά δύο ώρας ημερησίως". Κατά την αληθινή έννοια της διατάξεως αυτής, η εν λόγω πρόσθετη αμοιβή καταβάλλεται ως κίνητρο για την προσέλκυση μισθωτών σε θέσεις προσωπικού των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, εν όψει της εξαιρετικά επίπονης εργασίας και του μικρού ύψους των αποδοχών, όπως αναφέρεται και στην εισηγητική έκθεση του ν. 201/1975. Η αμοιβή αυτή δεν συνιστά αντάλλαγμα για πραγματική απασχόληση πέραν του νομίμου ωραρίου, αλλά αποτελεί τμήμα των νομίμων αποδοχών του προσωπικού, το οποίο κατά την έναρξη ισχύος του ν. 201/1975 είχε νόμιμη υποχρέωση παροχής οκτάωρης ημερήσιας εργασίας. Η μεταγενέστερη, διά νόμου, μείωση του νομίμου ωραρίου εργασίας δεν επέφερε την κατάργηση ή τη μείωση της εν λόγω πρόσθετης αμοιβής, διότι η επί οκτάωρο ημερήσια απασχόληση είχε προβλεφθεί στην ως άνω διάταξη για τον προσδιορισμό των εργαζομένων που δικαιούνται την αμοιβή και όχι ως ουσιαστική προϋπόθεση, απαραίτητη για την εκάστοτε καταβολή αυτής. Ως εκ τούτου, την πρόσθετη αμοιβή δικαιούνται όσοι απασχολούνται κατά πλήρες ωράριο σε θέσεις προσωπικού των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, το οποίο είχε μεν, κατά το χρόνο έναρξης της ισχύος του ν. 201/1975, υποχρέωση οκτάωρης ημερήσιας απασχόλησης, αλλά μετά ταύτα ενδέχεται να έχει, νομίμως, υποχρέωση ελάσσονος ημερήσιας εργασίας. Η αμοιβή αυτή, λόγω της φύσεώς της ως μέρους των νομίμων αποδοχών της ως άνω κατηγορίας εργαζομένων, δεν αποτελεί επίδομα και για το λόγο αυτό δεν καταργήθηκε με το άρθρο 19 του ν. 1505/1984, το οποίο αφορούσε μόνο σε ρητώς κατονομαζόμενα επιδόματα, μεταξύ των οποίων το ειδικό νοσοκομειακό επίδομα του άρθρου 2 παρ.1 του ν. 201/1975, όχι, όμως, και η ένδικη πρόσθετη αμοιβή του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975 (ΑΕΔ 10/2005, ΟλΑΠ 15/2009). Επομένως, ο πρώτος από τους λόγους της αιτήσεως, με τον οποίο προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η αναιρετική πλημμέλεια του άρθρου 559 αρ.1 ΚΠολΔ, με τον ισχυρισμό ότι το Εφετείο Κρήτης επιδίκασε στους ενάγοντες και ήδη αναιρεσίβλητους την ως άνω πρόσθετη αμοιβή, παρά το γεγονός ότι αυτοί, κατά τον κρίσιμο χρόνο, δεν είχαν την υποχρέωση παροχής οκτάωρης ημερήσιας εργασίας στην υπηρεσία του εναγομένου και ήδη αναιρεσείοντος νοσηλευτικού ιδρύματος, ερείδεται επί εσφαλμένης προϋποθέσεως και είναι αβάσιμος.
2. Επειδή, στο άρθρο 10 παρ.1 και 4 του ν. 2470/1997 "Αναμόρφωση μισθολογίου προσωπικού της Δημόσιας Διοίκησης και άλλες συναφείς διατάξεις", οι διατάξεις του οποίου, σύμφωνα με το άρθρο 33 αυτού, άρχισαν να ισχύουν από 1-1-1997, ορίσθηκε ότι "1. Διατηρούνται στο ύψος που έχουν διαμορφωθεί κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος, πέρα από τα προβλεπόμενα στο προηγούμενο άρθρο και τα εξής επιδόματα και παροχές [ακολουθεί απαρίθμηση, στην οποία δεν περιλαμβάνεται η πρόσθετη αμοιβή του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975]" και "4. Πέραν των ως άνω διατηρούμενων επιδομάτων και παροχών, όλα τα λοιπά επιδόματα, αμοιβές και αποζημιώσεις που καταβάλλονται στους υπαλλήλους που εμπίπτουν στις διατάξεις του παρόντος, κατά την έναρξη της ισχύος του, με οποιαδήποτε ονομασία και από οποιαδήποτε πηγή, περιλαμβανομένων και εκείνων που χορηγήθηκαν με μορφή κινήτρου παραγωγικότητας ή αποδοτικότητας, καθώς και παροχές για κίνητρο προσέλευσης και παραμονής καταργούνται, εφόσον δεν προβλέπεται ρητά η χορήγηση τους από τις διατάξεις του παρόντος". Ακολούθως, με το άρθρο 8 του ν. 3205/2003, που άρχισε να ισχύει από 1-1-2004, ορίσθηκαν τα χορηγούμενα κατά μήνα επιδόματα των υπαλλήλων του Δημοσίου, μεταξύ των οποίων προβλέφθηκε (περ. 5) και το επίδομα "νοσοκομειακό και τροφής" για το προσωπικό των νοσοκομείων, των μονάδων κοινωνικής φροντίδας της Χώρας, του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας (ΕΚΑΒ), των κέντρων υγείας, των ΝΠΔΔ του Τομέα Πρόνοιας και των κέντρων ψυχικής υγείας, οριζόμενο σε διαφορετικά ποσά ανά κατηγορία προσωπικού, ενώ με την παράγραφο 3 του άρθρου 8 του ιδίου ως άνω νόμου ορίσθηκε ότι "Πέραν των επιδομάτων και παροχών του παρόντος άρθρου, όλα τα λοιπά επιδόματα, αμοιβές και αποζημιώσεις που καταβάλλονται στους υπαλλήλους που εμπίπτουν στις διατάξεις του Μέρους Α' του νόμου αυτού, κατά την έναρξη της ισχύος του, με οποιαδήποτε ονομασία και από οποιαδήποτε πηγή, καταργούνται εφ' όσον δεν προβλέπεται ρητά η χορήγησή τους από τις διατάξεις του νόμου αυτού. Στα ως άνω καταργούμενα επιδόματα, αμοιβές και αποζημιώσεις δεν περιλαμβάνονται τα προβλεπόμενα από τις διατάξεις της παρ.7 του άρθρου 7 του ν. 2860/2000, της παρ.11 του άρθρου 4 του ν. 2819/2000, της παρ.1 του άρθρου 21 του ν. 2965/2001 και της παρ.2 του άρθρου 20 του ν. 2606/1998".
Συνεπώς, η πρόσθετη αμοιβή του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975, δεν καταργήθηκε ούτε με το νόμο 2470/1997, ούτε με το νόμο 3205/2003 και τούτο διότι η πρόσθετη αυτή αμοιβή δεν συνιστά επίδομα ή ειδική πρόσθετη παροχή, αλλά μέρος των νομίμων αποδοχών που λαμβάνει υπάλληλος νοσηλευτικού ιδρύματος για την απασχόλησή του (ΑΠ 1228/2012, ΑΠ 1859/2008). Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το ότι η προβλεπόμενη από τη διάταξη του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975 πρόσθετη αμοιβή καταργήθηκε ρητά μεταγενέστερα, με την παρ.6 του άρθρου 9 του ν. 3670/2008. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Εφετείο Κρήτης δέχθηκε ότι, κατά το χρονικό διάστημα από 1-1-2004 μέχρι την έναρξη της ισχύος του ν. 3670/2008, η διάταξη του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975 ήταν σε ισχύ και, κατόπιν αυτού, επιδίκασε την επίδικη πρόσθετη αμοιβή για μέρος του ενδίκου χρονικού διαστήματος, ήτοι από 1-1-2004 μέχρι 31-12-2005. Με την κρίση αυτή εφάρμοσε σωστά τις προαναφερθείσες διατάξεις και ο δεύτερος από τους λόγους της αιτήσεως, με τον οποίο υποστηρίζεται το αντίθετο και προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η αναιρετική πλημμέλεια του άρθρου 559 αρ.1 ΚΠολΔ, είναι αβάσιμος.
3. Επειδή, σύμφωνα με τις σκέψεις αυτές και αφού δεν υπάρχει άλλος λόγος αναιρέσεως, πρέπει να απορριφθεί η κρινομένη αίτηση. Δικαστική δαπάνη δεν επιδικάζεται υπέρ των αναιρεσίβλητων, διότι αυτοί παραστάθηκαν κατ' άρθρο 242 παρ.2 ΚΠολΔ, και δεν κατέθεσαν προτάσεις και δεν υπέβαλαν σχετικό αίτημα (ΚΠολΔ 191 παρ.2).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την από 29-9-2011 αίτηση περί αναιρέσεως της 71/2011 αποφάσεως του Εφετείου Κρήτης.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, την 23η Ιουνίου 2015. -Και
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, την 26η Ιουνίου 2015.
Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Β2 Πολιτικό Τμήμα
ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τους δικαστές: Χριστόφορο Κοσμίδη, Προεδρεύοντα Αρεοπαγίτη (κωλυομένου του Αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου Γεωργίου Γιαννούλη), Απόστολο Παπαγεωργίου, Παναγιώτη Κατσιρούμπα, Σοφία Καρυστηναίου και Δήμητρα Κοκοτίνη, Αρεοπαγίτες.
ΣΥΝΗΛΘΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του, την 12η Μαΐου 2015, με την παρουσία και της γραμματέως Σπυριδούλας Τζαβίδη, για να δικάσει την υπόθεση, μεταξύ:
ΤΟΥ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΟΝΤΟΣ: ΝΠΔΔ με την επωνυμία ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ "Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ", όπως εκπροσωπείται νόμιμα, που εδρεύει στα Χανιά, στο οποίο εντάχθηκε το ήδη καταργηθέν ΝΠΔΔ με την επωνυμία "Θεραπευτήριο Ψυχικών Παθήσεων Χανίων", σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ.2 του ν. 4052/2012, που εδρεύει στα Χανιά Κρήτης και παραστάθηκε δια δηλώσεως (ΚΠολΔ 242 παρ.2) του πληρεξουσίου δικηγόρου Ιωάννη Κουκλάκη, ο οποίος δεν κατέθεσε προτάσεις.
ΤΩΝ ΑΝΑΙΡΕΣΙΒΛΗΤΩΝ: 1) Π. Π., έως και 37) Ε. Γ., απάντων κατοίκων ..., που παραστάθηκαν δια δηλώσεως (ΚΠολΔ 242 παρ.2) της πληρεξουσίας δικηγόρου Ευαγγελίας Κεζέμπογλου, η οποία δεν κατέθεσε προτάσεις.
Η ένδικη διαφορά άρχισε με την από 18-6-2005 αγωγή των ήδη αναιρεσίβλητων, που κατατέθηκε στο Μονομελές Πρωτοδικείο Χανίων. Επί της αγωγής εκδόθηκε η 126/2008 απόφαση του πρωτοβαθμίου Δικαστηρίου και, κατόπιν ασκήσεως εφέσεως, η 71/2011 απόφαση του Εφετείου Κρήτης. Την αναίρεση της τελευταίας ζητεί το αναιρεσείον με την από 29-9-2011 αίτησή του.
Κατά τη συζήτηση της αίτησης αυτής, που εκφωνήθηκε με τη σειρά της από το πινάκιο, οι διάδικοι παραστάθηκαν, όπως σημειώνεται πιο πάνω.
Ο εισηγητής Αρεοπαγίτης, Χριστόφορος Κοσμίδης, ανέγνωσε την από 30-4-2015 έκθεσή του, με την οποία εισηγήθηκε την απόρριψη της αίτησης για αναίρεση της προσβαλλόμενης απόφασης.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
1. Επειδή, σύμφωνα με το άρθρο 2 παρ.3 του ν. 201/1975, "Από 1ης Ιανουαρίου 1976 εις το απασχολούμενον προσωπικόν των νοσηλευτικών ιδρυμάτων του ν.δ. 2592/53 επί οκτάωρον ημερησίως καταβάλλεται αμοιβή διά μίαν ώραν ημερησίως υπολογιζομένη κατά τας διατάξεις του εδαφίου (γ) της παρ.3 του άρθρου 5 του ν.δ. 4548/66 και από 1-1-1977 αμοιβή διά δύο ώρας ημερησίως". Κατά την αληθινή έννοια της διατάξεως αυτής, η εν λόγω πρόσθετη αμοιβή καταβάλλεται ως κίνητρο για την προσέλκυση μισθωτών σε θέσεις προσωπικού των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, εν όψει της εξαιρετικά επίπονης εργασίας και του μικρού ύψους των αποδοχών, όπως αναφέρεται και στην εισηγητική έκθεση του ν. 201/1975. Η αμοιβή αυτή δεν συνιστά αντάλλαγμα για πραγματική απασχόληση πέραν του νομίμου ωραρίου, αλλά αποτελεί τμήμα των νομίμων αποδοχών του προσωπικού, το οποίο κατά την έναρξη ισχύος του ν. 201/1975 είχε νόμιμη υποχρέωση παροχής οκτάωρης ημερήσιας εργασίας. Η μεταγενέστερη, διά νόμου, μείωση του νομίμου ωραρίου εργασίας δεν επέφερε την κατάργηση ή τη μείωση της εν λόγω πρόσθετης αμοιβής, διότι η επί οκτάωρο ημερήσια απασχόληση είχε προβλεφθεί στην ως άνω διάταξη για τον προσδιορισμό των εργαζομένων που δικαιούνται την αμοιβή και όχι ως ουσιαστική προϋπόθεση, απαραίτητη για την εκάστοτε καταβολή αυτής. Ως εκ τούτου, την πρόσθετη αμοιβή δικαιούνται όσοι απασχολούνται κατά πλήρες ωράριο σε θέσεις προσωπικού των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, το οποίο είχε μεν, κατά το χρόνο έναρξης της ισχύος του ν. 201/1975, υποχρέωση οκτάωρης ημερήσιας απασχόλησης, αλλά μετά ταύτα ενδέχεται να έχει, νομίμως, υποχρέωση ελάσσονος ημερήσιας εργασίας. Η αμοιβή αυτή, λόγω της φύσεώς της ως μέρους των νομίμων αποδοχών της ως άνω κατηγορίας εργαζομένων, δεν αποτελεί επίδομα και για το λόγο αυτό δεν καταργήθηκε με το άρθρο 19 του ν. 1505/1984, το οποίο αφορούσε μόνο σε ρητώς κατονομαζόμενα επιδόματα, μεταξύ των οποίων το ειδικό νοσοκομειακό επίδομα του άρθρου 2 παρ.1 του ν. 201/1975, όχι, όμως, και η ένδικη πρόσθετη αμοιβή του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975 (ΑΕΔ 10/2005, ΟλΑΠ 15/2009). Επομένως, ο πρώτος από τους λόγους της αιτήσεως, με τον οποίο προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η αναιρετική πλημμέλεια του άρθρου 559 αρ.1 ΚΠολΔ, με τον ισχυρισμό ότι το Εφετείο Κρήτης επιδίκασε στους ενάγοντες και ήδη αναιρεσίβλητους την ως άνω πρόσθετη αμοιβή, παρά το γεγονός ότι αυτοί, κατά τον κρίσιμο χρόνο, δεν είχαν την υποχρέωση παροχής οκτάωρης ημερήσιας εργασίας στην υπηρεσία του εναγομένου και ήδη αναιρεσείοντος νοσηλευτικού ιδρύματος, ερείδεται επί εσφαλμένης προϋποθέσεως και είναι αβάσιμος.
2. Επειδή, στο άρθρο 10 παρ.1 και 4 του ν. 2470/1997 "Αναμόρφωση μισθολογίου προσωπικού της Δημόσιας Διοίκησης και άλλες συναφείς διατάξεις", οι διατάξεις του οποίου, σύμφωνα με το άρθρο 33 αυτού, άρχισαν να ισχύουν από 1-1-1997, ορίσθηκε ότι "1. Διατηρούνται στο ύψος που έχουν διαμορφωθεί κατά την έναρξη ισχύος του παρόντος, πέρα από τα προβλεπόμενα στο προηγούμενο άρθρο και τα εξής επιδόματα και παροχές [ακολουθεί απαρίθμηση, στην οποία δεν περιλαμβάνεται η πρόσθετη αμοιβή του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975]" και "4. Πέραν των ως άνω διατηρούμενων επιδομάτων και παροχών, όλα τα λοιπά επιδόματα, αμοιβές και αποζημιώσεις που καταβάλλονται στους υπαλλήλους που εμπίπτουν στις διατάξεις του παρόντος, κατά την έναρξη της ισχύος του, με οποιαδήποτε ονομασία και από οποιαδήποτε πηγή, περιλαμβανομένων και εκείνων που χορηγήθηκαν με μορφή κινήτρου παραγωγικότητας ή αποδοτικότητας, καθώς και παροχές για κίνητρο προσέλευσης και παραμονής καταργούνται, εφόσον δεν προβλέπεται ρητά η χορήγηση τους από τις διατάξεις του παρόντος". Ακολούθως, με το άρθρο 8 του ν. 3205/2003, που άρχισε να ισχύει από 1-1-2004, ορίσθηκαν τα χορηγούμενα κατά μήνα επιδόματα των υπαλλήλων του Δημοσίου, μεταξύ των οποίων προβλέφθηκε (περ. 5) και το επίδομα "νοσοκομειακό και τροφής" για το προσωπικό των νοσοκομείων, των μονάδων κοινωνικής φροντίδας της Χώρας, του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας (ΕΚΑΒ), των κέντρων υγείας, των ΝΠΔΔ του Τομέα Πρόνοιας και των κέντρων ψυχικής υγείας, οριζόμενο σε διαφορετικά ποσά ανά κατηγορία προσωπικού, ενώ με την παράγραφο 3 του άρθρου 8 του ιδίου ως άνω νόμου ορίσθηκε ότι "Πέραν των επιδομάτων και παροχών του παρόντος άρθρου, όλα τα λοιπά επιδόματα, αμοιβές και αποζημιώσεις που καταβάλλονται στους υπαλλήλους που εμπίπτουν στις διατάξεις του Μέρους Α' του νόμου αυτού, κατά την έναρξη της ισχύος του, με οποιαδήποτε ονομασία και από οποιαδήποτε πηγή, καταργούνται εφ' όσον δεν προβλέπεται ρητά η χορήγησή τους από τις διατάξεις του νόμου αυτού. Στα ως άνω καταργούμενα επιδόματα, αμοιβές και αποζημιώσεις δεν περιλαμβάνονται τα προβλεπόμενα από τις διατάξεις της παρ.7 του άρθρου 7 του ν. 2860/2000, της παρ.11 του άρθρου 4 του ν. 2819/2000, της παρ.1 του άρθρου 21 του ν. 2965/2001 και της παρ.2 του άρθρου 20 του ν. 2606/1998".
Συνεπώς, η πρόσθετη αμοιβή του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975, δεν καταργήθηκε ούτε με το νόμο 2470/1997, ούτε με το νόμο 3205/2003 και τούτο διότι η πρόσθετη αυτή αμοιβή δεν συνιστά επίδομα ή ειδική πρόσθετη παροχή, αλλά μέρος των νομίμων αποδοχών που λαμβάνει υπάλληλος νοσηλευτικού ιδρύματος για την απασχόλησή του (ΑΠ 1228/2012, ΑΠ 1859/2008). Η άποψη αυτή ενισχύεται και από το ότι η προβλεπόμενη από τη διάταξη του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975 πρόσθετη αμοιβή καταργήθηκε ρητά μεταγενέστερα, με την παρ.6 του άρθρου 9 του ν. 3670/2008. Στην προκειμένη περίπτωση, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, το Εφετείο Κρήτης δέχθηκε ότι, κατά το χρονικό διάστημα από 1-1-2004 μέχρι την έναρξη της ισχύος του ν. 3670/2008, η διάταξη του άρθρου 2 παρ.3 του ν. 201/1975 ήταν σε ισχύ και, κατόπιν αυτού, επιδίκασε την επίδικη πρόσθετη αμοιβή για μέρος του ενδίκου χρονικού διαστήματος, ήτοι από 1-1-2004 μέχρι 31-12-2005. Με την κρίση αυτή εφάρμοσε σωστά τις προαναφερθείσες διατάξεις και ο δεύτερος από τους λόγους της αιτήσεως, με τον οποίο υποστηρίζεται το αντίθετο και προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η αναιρετική πλημμέλεια του άρθρου 559 αρ.1 ΚΠολΔ, είναι αβάσιμος.
3. Επειδή, σύμφωνα με τις σκέψεις αυτές και αφού δεν υπάρχει άλλος λόγος αναιρέσεως, πρέπει να απορριφθεί η κρινομένη αίτηση. Δικαστική δαπάνη δεν επιδικάζεται υπέρ των αναιρεσίβλητων, διότι αυτοί παραστάθηκαν κατ' άρθρο 242 παρ.2 ΚΠολΔ, και δεν κατέθεσαν προτάσεις και δεν υπέβαλαν σχετικό αίτημα (ΚΠολΔ 191 παρ.2).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την από 29-9-2011 αίτηση περί αναιρέσεως της 71/2011 αποφάσεως του Εφετείου Κρήτης.
ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε στην Αθήνα, την 23η Ιουνίου 2015. -Και
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του, στην Αθήνα, την 26η Ιουνίου 2015.
Ο ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
